[Nettime-nl] interview met Peter Luining

[Josephine Bosma <jesis@xs4all.nl>]

Peter Luining is een netkunstenaar die al 4 jaar actief is en zich
grotendeels buiten de bekendere netkunst 'scene' beweegt. Zijn werk
is erg 'stijlvol', in de zin dat het vergeleken met de meeste netkunst
een stuk minder duidelijk gericht is op net cultuur en spelen met
informatie. Het werk is esthetischer. Een paar jaar geleden werd
hij 'the next generation Superbad' genoemd, vanwege het gebruik van
geluid in zijn werk. (zie ook www.superbad.com, een tijd lang erg
populair onder net.artists) Peter Luining is gevraagd een netkunst
tentoonstelling te maken voor Planet Art, op de Kunstvlaai. Zijn werk
is oa ook te vinden op de VPRO site, bij de lifesavers.

*

JB: Kun je wat vertellen over je vroege werk?

Peter Luining:  Mijn eerste project was een HTML-battle tussen
twee virtuele tegenstanders, op verschillende locaties, verschillende
servers waar werk op stond waar mensen bij konden en het ook konden
veranderen. Achteraf kreeg het veel aandacht, zelfs tot in Braziliaanse
kranten toe. Het grappige is dat alle mensen die er aandacht aan
besteed hebben het niet gezien hadden. Dit werk heeft zich vooral
in de fantasie, in de hoofden van mensen afgespeelt: het zou iets
heel moois zijn, terwijl die mensen het niet zelf gezien hebben.
Ik heb meer van dat soort events gehouden, maar dit was denk
ik het hoogtepunt. Het is na die 48 uur ook onmiddelijk weggehaald.
Er staat alleen nog een soort tekst dat dit werk daar was, verder
niets.

JB: Wat is een HTML-battle in godsnaam?

PL: Je moet het een beetje zien als die dance battles die je begin
jaren tachtig had, waar breakdance uit ontstaan is. Een partij zet
een werk neer, een andere partij zet ook een werk neer, en mensen
die er omheen staan kunnen ook intervenieren in dat werk. Wat dat
in het geval van HTML-battles inhield, is dat op verschillende
locaties, allemaal gratis websites, met graden erbij, werk neer werd
gezet: Japan, Saoedie Arabie, natuurlijk veel VS. Dat werk was door
mij gemaakt. Wat ik deed was in de loop van de tijd dat werk veranderen.
In het verloop van die 48 uur.

Na deze happenings is mijn werk meer onvoorspelbaar geworden. Je komt
op een webpagina en je weet niet wat je op de volgende pagina te wachten
staat. Een soort lunapark-achtige ervaring. De ene keer komt er een
animatie, de andere keer iets abstracts, dan weer iets typisch html's:
je komt ergens waar je je muis niet meer kunt bewegen waardoor je je
browser moet afsluiten, of er opent een pagina met een animatie die zich
eindeloos herhaalt zonder dat je kunt ingrijpen. Deze dingen worden met
'toys' aangeduid. Mijn werk heeft zich daar helemaal naar ontwikkeld,
een soort interactive werkjes waarbij de gebruiker zelf een compositie
en geluid in elkaar kan zetten. Ik heb af en toe nog wel de neiging die
web events te doen. Ik beschouw ook de re-mixes die ik in December '99
gemaakt heb van web pieces als een zijspoor. Ik heb bij die re-mixes
niet alleen geluid, maar ook code ge-remixed als het ware. Ik had oa
iets van Jodi gepakt, er geluid bij gezet en daarna heb ik het paars
gemaakt. Het zijn de FF00FF remixes. FF00FF is de html code voor paars.

JB: Hoe ben je in netkunst terechtgekomen?

PL: De overgang van filosofie naar nieuwe media is gekomen via de
concrete poezie. Ik ging concrete poezie maken op de computer. Er
zit nog een kleine overgang tussen, omdat ik een tijdje in het VJ
circuit werkte. Ik leerde met 3D programma's omgaan in '94, '95.
Op een gegeven moment ontdekte ik het net en die interactiviteit.
Je klikt ergens op en je gaat naar een volgende pagina. Daar begon
het mee. Daar ligt ook mijn fascinatie voor 'clickclickclick': je
gaat als het ware door een doolhof heen waarin alles non-lineair
was in het begin, en waar je niet weet waar je op stuit.
Ik vind dat in kijken naar beeld, als je een video maakt bijvoorbeeld,
iets passiefs blijft zitten. Als je dingen maakt die mensen
uitdaagt tot klikken en spelen is dat gewoon een veel grotere
uitdaging.

JB: Wat heb je voor concrete poezie gemaakt?

PL: Woorden die kunnen bewegen. Je kunt teksten ook animeren. Zo
raakte ik in de computers en in animatie verzeilt. Ik heb nu zo'n 30,
40 toys gemaakt, maar ik heb een aanzienlijk grotere hoeveelheid
klaarliggen dat nog een beetje bijgewerkt moet worden. Er is een
behoorlijke 'stock'. Dat is een beetje mijn werk methode: je maakt
dingen, je legt ze weer weg, en je pakt ze weer op.

JB: Vind je dat de speelgoedjes die je nu maakt, die 'toys',
net specifiek zijn? Wat vind je van de discussies over dit
soort werk: of het wel of niet net specifiek is, of het wel of
geen net kunst is... ?

PL: Ik vind dat eigenlijk ontzettende onzin, want het is wel net
specifiek. Ik begrijp wel wat mensen met net specifiek bedoelen.
In die zin is het natuurlijk zo dat die speeltjes van mij
heel makkelijk op een CD zijn te zetten, ware het niet dat een
aantal van die dingen die ik gemaakt heb wel weer net afhankelijk
zijn omdat ze doorgelinkt zijn naar dingen die op de server site
staan. Ik heb toys die 1 keer in de week van kleur of geluid
veranderen. Dat gebeurd automatisch op de server. In hoeverre is het
dan web specifiek, en in hoeverre niet? Als je dit op een CD zet,
verandert het niet elke week.
Als we het er over hebben: ik heb werk waarbij ik bijvoorbeeld
signalen van webcams rip waar je dan composities van kunt maken.
Een aantal frames heb ik onder elkaar gezet, en daaronder zitten
allemaal webcams. Daardoor krijg je een lijst met afbeeldingen
of stukjes daarvan die je kunt scrollen. Ernaast zit een refresh
button die je kunt updaten, waardoor je weer een ander beeld krijgt.
De signalen staan allemaal op andere servers.

JB: Wat ik vind van die 'toys'.. het klinkt een beetje stom, maar ik
vind ze zo eenzaam. Ze doen me een beetje denken aan schilderijen
van Rotko of Barnett Newman of noem ze maar op, maar je kunt ze laten
bewegen en er komt een geluid bij. Maar ze hangen daar maar in hun
eentje. Er is vrijwel geen link naar buiten, je kunt er niet iets
anders mee doen, het is kaal en abstract vergeleken bij veel ander
werk. Je hebt me wel laten zien hoe die toys in een verzameling, of
in een opstelling binnen een site, een heel ander beeld geven. Het
wordt dan veel spannender.

PL: Ik vind het niet spannend om continu voor dezelfde presentatie te
kiezen. Door het steeds anders te presenteren van je werk, door daar
afwisseling in te brengen, krijg je er een andere ervaring van. Ga je
bij wijze van spreken over twee weken naar mijn site, dan wordt
hetzelfde werk op een heel andere manier gepresenteerd.
Ik vind het belangrijk dat je als je op die site komt je niet steeds
de zelfde mogelijkheden voor het kiezen hebt. Ook al is het hetzelfde
werk. Dat is ook typisch iets van het net dat je kunt benutten.
Wat ik bijvoorbeeld gedaan heb is een html pagina van een ander
pakken, bijvoorbeeld van Jodi, daar een stuk uit te halen, en daar
zet je dan je eigen materiaal in, waardoor je ook weer een heel andere
ervaring krijgt. Op het net is het juist heel makkelijk om dat werk
te pakken en te verplaatsen. Je hoeft niet continu voor de zelfde modes
te kiezen. Je kunt je werk op honderd manieren presenteren, en ik gebruik
het web om dat dan ook steeds te doen.

JB: Je hebt het over het presenteren oa in 'websites' van anderen,
je hebt het de hele tijd over rippen..

PL: .. wat iedereen doet..

JB: .. maar hoe sta je tegenover auteursrechten? Hoe zou je het vinden
als mensen je werk pakken en er iets mee doen wat je helemaal niet
bevalt?

PL: Dat is ook gebeurd met mijn werk. Vooral oude interfaces die ik
gemaakt heb werden bijvoorbeeld door reclamebureau's geript. Je
doet er niet veel aan. Ik beschouw het als compliment als mensen
mijn werk gebruiken op een hun eigen manier. Waar ik minder positief
tegenover sta is als iemand mijn werk pakt en er zijn eigen naam
onder zet, wat ook gebeurd is, met 'Pretty Censored'.
Dat deed een duitse exposant die in Finland die pagina op een
web expositie zette. Maar ze hebben die pagina niet goed geript,
waardoor er nog oude links stonden en ik kreeg die links op mijn site.
Zo kon ik in mijn logs zien waar die hits vandaan kwamen. Ik heb er
nog twee keer naar gemailt en er nooit meer iets van gehoord. Dat vind
ik niet kunnen, dat gaat over een grens. Als iemand werk van mij pakt,
een animatie ofzo, en plaatst dat in een eigen omgeving: dat mag.
Mijn muziek toys zijn serversite beveiligd. Het enige wat je daarmee
kunt doen is die software kraken.

JB: Wat vind je ervan dat grote kunst instituten zich nu op de
netkunst storten?

PL: Aan de ene kant vind ik dat heel goed. Netkunst, of hoe je het
wilt noemen, komt er door onder de aandacht. Ik vind het alleen
problematies dat curatoren vaak heel slecht op de hoogte zijn van wat
er eigenlijk speelt. Als je die lijsten afgaat zie je heel vaak 'calls
for participation' voor tentoonstellingen. Als je naar de sites gaat
die bij die calls horen zie je dat men naar mensen in de directe
omgeving grijpt, en verder niet veel weet van wat en hoe.
Momenteel organiseer ik zelf een expo, dat heet 'Net Affects'. Dat vind
op de Kunstvlaai plaats. Ik ben door Planet Art uit Hengelo gevraagd
voor hun daar deze tentoonstelling in elkaar te zetten. Ik heb
9 mensen uit Nederland en 11 mensen uit de rest van de wereld gekozen.
Bij Net Affects was voor mij het uitgangspunt dat er naar mijn mening
geen tentoonstellingen zijn te vinden die de diversiteit van netkunst
laten zien. Men blijft vaak in een paar stijltjes hangen, terwijl het
scala van netkunst heel breed is.


http://www.xs4all.nl/~real

http://www.lfoundation.org

http://www.pavu.com/netaffects
opening Kunstvlaai zaterdag 6 mei 16.00-19.00
Westergasfabriek, Haarlemmerweg, Amsterdam.
net affects is tijdens de opening alleen zichtbaar tussen
16.00 en ±17.00, vanwege VJ-party.


*



______________________________________________________
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet
* toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een
* open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek.
* Meer info, archief & anderstalige edities:
* http://www.nettime.org/.
* Contact: Menno Grootveld (rabotnik@xs4all.nl).